Dakle, predviđeno je da se u Beogradu od 12. do 18. septembra održi „Evroprajd“, najznačajnije i najveće evropska manifestacija LGBTitd ideologije na kojoj se očekuje prisustvovo 15-20.000 njenih poklonika iz Srbije i inostranstva.
Ova ideologija je nastala u novije vrijeme, nakon što je, osamdesetih godina prošlog vijeka, homoseksualnost, u medicini tretirana kao bolest, na volšeban način, administrativno, prevedena u opredjeljenje. Za veoma kratko vrijeme, sa štitom tzv „ljudskih prava“ pred sobom, kao svojevrsno nasilje manjine nad većinom, nametnuta je dobrom dijeli hrišćanskog svijeta. Njeni poklonici su ne samo LGBTitd osobe nego i oni koji ih podržavaju radi koristi koju na taj način stiču, od materijalne do političke.
LGBTitd ideologija dio je, možda i najupečatljiviji, novopaganskog zapadnjačkog globalističkog vrjednosnog sistema života, oprečnog hrišćanskom.
Neopaganizam ugrožava hrišćanstvo mnogo opasnije nego što ga je paganizam ugrožavao u vrijeme rane Crkve. Dva su osnovna uzroka tome: (1) hrišćanstvo je onda bilo daleko zdravije nego danas i (2) pagani su silili hrišćane da se odriču Hrista mučeći ih nanošenjem tjelesne boli a novopagani hrišćanima ne diraju tijelo nego na krajnje perfidan način porobljavaju njihove duše a da oni to i ne primjete.
„Evroprajd“ u Beogradu je manifestacija sile zapadnjačkog globalizma nad srpskim narodom koji, u ogromnoj većini, svojim duhovnim i kulturološkim bićem obitava u hrišćanskom vrjednosnom sistemu života.
LGBTitd ideologija, takoreći do juče bolest a sada naprasno opredjeljenje, kao kancer koji je metastazirao, zahvatila je srbijanski politički život, mejnstrim medije, zakonodavstvo, školstvo, socijalne ustanove, kulturu, ušla je u dječje vrtiće, dijagnostifikovana je i u Crkvi. I nije joj dovoljno. Kao nezasita aždaja hoće još, hoće da sasvim satre srpski narod, da ga utrlja kao pikavac. Upravo to, utrljavanje srpskog naroda kao pikavca je „Evroprajd“ u Beogradu.
Srpski narod je neodgovorno, čak nerazumno, dopustio sebi da, inficiran virusom zapadnjačke globalističke ideologije, teško oboli, ni prstom ne mrdnuvši da se izliječi još u početku bolesti.
Ta boleština je u srpski narod unijeta, i potom razvijana, mešetarenjem specijalizovanih nevladinih organizacija, prepuštanjem globalistima medijske scene, ali i političke, dopuštanjem zapadnjačkim centrima moći, koji su promoteri te ideologije, da zloupotrebom načela demokratije presudno utiču na formiranje ovdašnje vlasti i na njenu politiku. Što bolest više napreduje, sve teže je liječiti. Sada je srpski narod na samrti. Bukvalno!
Ne samo što biološki odumire, ubrzano nestaje u vrtlogu mnogo veće smrtnosti od rađanja, nego odumire i duhovno. Pa i da biološki opstane a odumre duhovno – neće ga biti.
Kroz svu istoriju srpskog roda, još od kad je hristijanizovan, njegov imuni sistem bio je Crkva. U viševjekovnoj borbi biti ili ne biti, opstati ili propasti, sa inovjerjem koje su nametali okupatori, tijelom su postradala mnoga njena „bijela krvna zrnca“. Sjetimo se pećkog patrijarha Gavrila kojeg su Turci u Brusu objesili, vladike Teodora Vršačkog koga su Turci živog odrali iste godine kada su spalili mošti svetog Save, ili patrijarha Varnave Rosića kojeg su uoči Drugog svjetskog rata otrovali zapadnjački globalisti tog vremena. Sjetimo se srpskih stradalnika za Hrista ovog vremena, episkopa Platona Banjalučkog, Save Gornjokarlovačkog, Dositeja Zagrebačkog, plejade sveštenika i pravoslavno krštenog naroda, sjetimo se i onog mnoštva Srba koji nijesu upisani u Diptih svetih a živote su položili u odbrani „Časnog Krsta i slobode zlatne“, od „Kosova pa do ovih dana“, kojima svake godine na Vidovdan sveštenici SPC služe parastos. Oni su bili u prilici da spasu svoje zemaljske živote odrekavši se Hrista.
„Evroprajd“ u Beogradu je Sodoma i Gomora ovog vremena, najbrutalnije novopagansko nasrtanje na Gospoda Isusa Hrista. Ali on je i prilika svakom pravoslavnom Srbinu da se izmjeri u vjeri, da li Hrista nosi samo na usnama ili i u srcu, da li je uopšte uz Hrista ili se gradi Njegovim protivnikom. To je „Zlatno tele“ koje srpskom narodu iznose na poklonjenje.
„Evroprajd“ u Beogradu je ritualno ukopavanje srpskog roda u već iskopanu raku. Srbin pred ovim događajem ima dvije mogućnosti: da se prepusti svom zlotvoru i bude živ ukopan, ili da se odupre.
Ne odriču se Hrista samo akteri „Evroprajda“ u Beogradu, ni samo oni koji ga organizuju a ne izlaze na kulisu, ni samo oni u državnom aparatu i medijima koji mu pružaju logistiku, nego i svi oni koji pred njim zabijaju glavu u pijesak, kojih se to ne tiče. Institucije su prizvane da se jasno, bez uvijanja i mudrovanja, odrede prema ovom sudbinskom događaju za srpski narod, od Države do Crkve. I niko se ne može sakriti za instituciju. Svako za sebe stoji pred Bogom, pa ili će Ga se postidjeti i odreći, ili će Mu biti vjeran.
Novopaganski bog je novac. Mnogi su mu se priklonili, pa i u Crkvi, odsijecajući se tako od Hrista. „Evroprajd“ u Beogradu je jasno definisan referendum: da li smo uz Boga ili uz mamona. Znamo da se ne može služiti i Bogu i mamonu.
Ne postoji toliko važan politički, državni ili bilo koji drugi interes zbog kojeg bi se odricali Hrista. Odričući se od Hrista odričemo se radosti zajedničarenja sa Njim u vječnom životu.
Što je neko na većem položaju kako u Državi tako i u Crkvi u većoj je odgovornosti za narod i samim tim u većoj ličnoj odgovornosti da se javno odredi prema „Evroprajdu“ u Beogradu.
Ćutanje na bogoborje „Evroprajda“ u Beogradu, ili njegovo zataškavanje, je gromoglasno „Razapni ga, razapni“ pred Pilatovom sudnicom.
Odrekavši se Hrista svojom saglasnošću na održavanje „Evroprajda“ u Beogradu, rječju ili ćutanjem svejedno, kako da u svoja usta uzmemo ime Jovana Krstitelja, Preteče Hristovog i Njegovog srodnika, po svjedočenju samog Hrista „najvećeg od žene rođenog“, koji nije oćutao bezakonje tadašnjeg predsjednika Iroda čiju naklonost je uživao, koje je bilo daleko, daleko manje nego „Evroprajd“ u Beogradu, i postradao je glavom na tanjiru bludnice; kako da u svoja usta uzmemo ime srpskog kneza Lazara i njegovog opredjeljenja za Carstvo nebesko kada je bio pred daleko manjim stradanjem srpskog naroda u turskom ropstvu nego što je današnje njegovo stradanje u duhovnom ropstvu zapadnjačkoj novopaganskoj ideologiji; kako u svoja usta da uzmemo imena Hristovih vojnika: svetog Vasilija Ostroškog, svetog Petra Cetinjskog, svetog Nikolaja Žičkog i Ohridskog, svetog Justina Ćelijskog, patrijarha Pavla, mitropolita Amfilohija… Neće li to biti licemjerje dostojno najvećeg prezira, pa i prezira samog Gospoda Isusa Hrista.
„Evroprajd“ u Beogradu nije samo iživljavanje nad pravoslavnim Srbima, nego i nad ostalim stanovnicima Srbije kojima su porodica, moral, etika, tradicionalna duhovnost i kultura vodilje kroz život, ali i nad ostalim narodom u regionu srodnog svjetonazora.
Napisano u manastiru Ostrogu,
13. avgust 2022. godine